Ik houd van kaarten. Landen, steden, continenten en straten, ze zijn zo interessant. De naam van een stad alleen al kan een enorm verhaal vertellen. Zo heette de Turkste stad Istanbul ook Byzantium (in de tijd van het Byzantijnse rijk) en Constantinopel (in de tijd van het Romeinse rijk). De stad was van groot belang door de strategische ligging, en was een groot deel van zijn historie ook de hoofdstad van het land of het rijk waar het in lag. Het verhaal van de stad is fascinerend. Hier kun je daar meer over lezen.
Zo zijn er nog talloze steden, bergen, meren, landen en eilanden met allerlei prachtige verhalen. De naam alleen al vind ik prachtig. Om hier enigzins woorden aan te geven sla ik af en toe mijn atlas open op een willekeurige pagina, en schrijf ik gedichten over de plaatsen waar ik uitkom. Ik hoop dat je ervan kunt genieten.
Puerto Limon
Klinkt bijna zo mooi als Timon.
Helaas is Timon geen stad,
dus die vergelijking gaat nat.
Nog natter dan de zee
in de buurt van hoofdstad San Jose.
Dit resulteert bij mij wel in de volgende vraag,
die ik tot op heden bij mij draag;
Is het mogelijk natter te zijn dan de zee?
De Rio San Juan denkt intens mee.
Maar ook haar schiet het antwoord te kort
terwijl ze uitmondt bij San Juan del Norte.
Zelfs de schoonheid van de golf van Nicoya bij Puntenas
komt bij het beantwoorden van deze vraag niet van pas.
Deze vraag is waarschijnlijk zelfs te moeilijk voor Plato
denk ik, zittend op de top van de Chirripo.
Daarom geniet ik maar van de warme bries op mijn gezicht
en het oogverblindend mooie uitzicht
en de feloranje ondergaande zon
die, terwijl ze verdwijnt achter te horizon
haar laatste stralen werpt op de haven van Puerto Limon.
In het midden van de Grote Oceaan light Cocoseiland.
Dat is erg klein, dus dit gedicht houd ik aan de korte kant.
Mand!
Addis Abeba ligt mooi centraal
en qua hoogte ligt het ook modaal.
Midden in het Ethiopische hoogland
op geen enkele manier light Addis Abeba aan de zijkant.
Goed verbonden met Aniber en Debra Markos.
Helaas is Ginir wel de klos.
Dat ligt geheel op zichzelf, reddeloos verloren.
Net als de Sobat, Gambela en Gore.
Vanaf de top van de Ras Dasjan overzie ik het allemaal
terwijl ik mijn verrekijker voor mijn ogen weghaal.
Nu pas heb ik het ware overzicht
en wordt ik verblind door de schoonheid van het licht
als het weerkaatst op de golven van het Tanameer.
Bij dit mooie uitzicht leg ik me meer.
Ik van in slaap, dromend van dit land en haar verhaal
en van Addis Abeba, zo mooi centraal.
Mijn voeten staan op heilige grond.
Hier, op deze berg, sloot onze God met ons haar verbond.
Ze gaf Haar volk hier regels voor het leven
en deed met Haar stem de Aarde beven.
De rode zee, het Nassermeer en het Suezkanaal,
vanaf hier overzie ik het allemaal.
Ook de Nijl, kronkelend langs Alexandrie, Cairo, Luxor en Aswan
is iets wat je vanaf hier niet missen kan.
Op de top van de berg de Sinai heb ik prachtig overzicht.
De wind ruist langs mijn oren, ik voel me vederlicht.
Ik kijk nog een keer goed om me heen
zoals de berg de Sinai is er geen.
Ik doe wat Mozes en Aaron lang geleden ook deden;
Ik draai me om en begin aan de tocht naar beneden.
Lilongwe, Blantyre en Mangochi
dat lijken wel namen van Tamagotchi.