Hoi, ik zei kort geleden dat je me weer via WhatsApp kon bereiken, maar daar moet ik toch op terugkomen. Ik kan namelijk toch niet goed met deze vorm van communicatie om gaan. Ik wordt er onrustig van en het houdt me constant bezig. Ik krijg er 'anxiety' van, een constant gevoel van onrust. Daarom is het beter voor me om WhatsApp (en andere instant-messaging platforms) niet te gebruiken.
Hiervoor zijn een aantal redenen.
WhatsApp (en andere instant messaging platforms zoals telegram etc.) hebben op elk moment veel verschillende gesprekken die open staan en in gang zijn. Dat houdt in dat ik iemand iets vraag (of iemand vraagt mij iets) en daar is nog geen antwoord op gekomen. In fysieke face-to-face gesprekken is dit heel ongewoon; Als je dan iemand iets vraagt en die reageert niet is het heel normaal om moeite te doen om iemands aandacht te trekken en de vraag opnieuw te stellen, zodat je wel een antwoord hebt.
Op WhatsApp kan dit niet. Het is heel normaal om iemand te 'laten hangen' en zo een openstaand gesprek te creeren. Ik merk dat ik dat niet goed kan loslaten, waardoor ik daar erg onrustig van wordt. De open gesprekken blijven in mijn hoofd zitten en blijven energie van me vragen. Het zorgt ervoor dat ik letterlijk 's ochtends wakker wordt en het eerste waar ik aan denk is: de WhatsApp berichten!! Hoe zou het ermee gaan? Heeft iemand al iets gestuurd? Ik ben dan vaak bezig met het bedenken hoe ik een bepaald bericht ga verwoorden, en ik vraag me af of andere mensen al zouden hebben geantwoord of niet.
Dit komt niet omdat ik WhatsApp obsessief vaak check. Ik check het - tegelijk met mijn email - misschien 1 of 2 keer per dag. Dus daar ligt het niet aan. Waar het wel aan ligt leg ik hieronder nog iets gedetailleerder uit door het te vergelijken met bellen en email.
Bellen creeert geen openstaande gesprekken: Je hebt een real-time gesprek met iemand en krijgt zo direct antwoord op je vragen, en ik kan gelijk vragen van anderen beantwoorden. Zodra je ophangt ben je klaar, en kan het gesprek in de mentale map 'Afgesloten gesprekken'.
Bij email kan het wel zo zijn dat je iemand iets vraagt en iemand dan niet reageert, maar email is anders omdat de volledige historie van dat gesprek email-na-email met elke reactie wordt meegestuurd. Zo kun je dus teruglezen hoe het mail-gesprek begon en wat er daarna is gebeurd en gezegd. Het cruciale verschil met WhatsApp is dus dat ik mijn email volledig kan vergeten, en als er dan een nieuwe reactie binnenkomt, ook al is dit na een lange tijd, kan ik rustig terugscrollen om te lezen wat er eerder al gezegd is en zo alle context meekrijgen. Het is zo dat je bij WhatsApp terug kunt scrollen om te kijken wat er eerder is gezegd, maar vaker wel dan niet lopen er meerdere gesprekken door elkaar heen, waardoor berichten vermengd worden met andere berichten en het een flinke opgave is om terug te lezen wat er in de voorgaande (relevante) berichten is gezegd. Mij lukt dat in ieder geval nauwelijks.
Dus; Wat mijn hersenen hebben bedacht, is dat het effectiever is om al die openstaande gesprekken te onthouden! Zo kan ik, als ik een nieuw bericht krijg, dat nieuwe bericht toevoegen aan de mentale database, en pas als een gesprek volledig is afgerond kan het worden gearchiveerd, waarna ik het kan vergeten. Dat kan werken, maar zoals je al aanvoelt is dit desastreus voor meerdere gesprekken. En met groepsgesprekken is dit nog een veel groter probleem, omdat er vaak meerdere gesprekken door elkaar heen lopen, met allerlei mensen die elkaar contacten via de groepswhatsapp, en zij laten dan ook weer gesprekken open staan. En daarom wordt ik dus zo onrustig van al die openstaande gesprekken; ik ben heel veel tijd kwijt aan het onderhouden en managen van die mentale database met gesprekken. Ik krijg er letterlijk hoofdpijn van! Dus dat is niet oke.
Ik heb geprobeerd hiermee om te gaan door mijzelf te vertellen dat ik het niet hoef te onthouden, dat ik het kan teruglezen, dat het wel goed komt. Maar dat werkt gewoon niet. Ik blijf ermee bezig.
Ik vind dit jammer, ik baal er echt van. Ik had liever gewild dat ik in dit specifieke aspect wat meer 'normaal' was en 'gewoon' kon meedoen met WhatsApp en met groepsgesprekken, maar dit is nu eenmaal hoe ik in elkaar zit. Mijn persoonlijkheid heeft veel voordelen, dus ik ben erg dankbaar voor hoe God me gemaakt heeft, maar dit is - wat mij betreft - wel een nadeel.
Het is dus geen onwil. Ik gebruik echt WhatsApp niet omdat ik lui ben of geen zin heb om de hele tijd op gesprekken te antwoorden of zoiets. Ik vind het super mooi om in contact te blijven met mensen om me heen, en ik wil het graag makkelijk maken voor anderen om me te bereiken, want vaak komen daar mooie dingen uit voort.
Mijn hoofd werkt gewoon niet goed met WhatsApp (en andere instant messaging platforms), dus voor mijn mentale gezondheid is het het beste om die platforms te mijden.
Via email, of door te bellen of te sms'en. Maar nog veel leuker vind ik het om je face-to-face te spreken. Dus hopelijk tot snel!
SMS is wel een instant-messaging platform, maar dat werkt beter om de volgende simpele reden; Als ik iemand contact is dat bijna altijd via email of door te bellen, dus als er een SMS verstuurd wordt is die van iemand anders naar mij. Dat betekent dat ik controle heb over wanneer er op dat bericht wordt geantwoord, en in bijna alle gevallen is dat; Direct. Zo heeft de ander snel wat zij of hij nodig heeft en kan ik het gesprek bijna direct weer archiveren. Daarom werkt SMS wel.
Er is een hele specifieke use-case waar ik wel WhatsApp voor gebruik; Ik ben van plan wat vaker internationaal te gaan reizen, en veel buitenlandse bedrijven zijn bereikbaar om te bellen of te berichten via WhatsApp, en dat scheelt enorm veel in bel-bundel-kosten. Dus om hen te bereiken gebruik ik wel WhatsApp.